خاطرات سنگ‌تراش ۹۰ ساله‌ی مسجد جامع یزد

به گزارش یزدی نیوز«چند نفر بودیم پی زحمت کشی، هر شو روانه سوی معدنی/ چون رسیدی پای کوه بنشین و در کن خستگی/ گر نگویی تو در آن نام علی، اصلا نداری تو وجود آدمی/ بر خیز و برو سوی قله، چالی بزن/ گودی کن و باروت بریز سرتاسری/گردی  پر کنی، با کبریت آتش زنی/ فرار نما از خطری، تا که دریده شکمش/  برگرد بالین سرش، فتاده پای قله‌اش/ بنشین یکی رمزی بکش با دیلا یکی خطی بکش/ با سینه‌اش جوغی بکش، گاز را گذاری توی آن/ پُک را زنی بر روی آن/ تا که دریده شکمش، چکش بزن بر بدنش/ اگر که او دارد صدا، او را نما شکل قبا/ غلتان و ملق آوری، نزدیک شُدی تا که رساند بر روا، حق مشتری/ ناگاه که ناله‌ی ماشین به گوش من رسید، راننده بادش احمدی/ چشمم فتاد، بر شال جعفری/ جعفری گفتا به من، محمود پیش بیا، هر متر سنگش سی ریال/ تا ریزه جم کند، غصه نخور که پولش گیر میاد/ برو قند و نبات و بسته‌ای چایی بیار/ سیگار و باروت، بخچه‌ای کبریت بیار/ برو به امید خدا، برو به امید خدا که شده رفع بلا»؛ پیرمرد که حالا ۹۰ ساله است هنوز هم این شعر را با لهجه یزدی زمزمه می‌کند و دوران سخت و طاقت‌فرسای سنگ تراشی را به خاطر می‌آورد .