نقدی بر «لطفا چند روز صبر کنید»

 

ساعتی بعد خبر استعفای وزیر و پذیرش آن از سوی رئیس‌جمهوری منتشر می‌شود. دقایقی بعد هم استعفای وزیر ورزش و وزیر آموزش‌وپرورش منتشر می‌شود. رسانه‌ها هم به نقل از «منابع آگاه» در حال تأیید و تکذیب هستند. در این بین، حلقه اتصال دولت با رسانه‌ها که همان تیم رسانه‌ای دولت است، مفقود است. کسی پاسخ‌گو نیست. با این اوصاف، چند نکته لازم به ذکر است:

یکم) اساسا فلسفه جلسات سخنگویی دولت، اطلاع‌رسانی دقیق از آنچه در کابینه می‌گذرد، است. کسی انتظار ندارد تمام مباحث جلسات دولت از طریق سخنگو مطرح شود، ولی پاسخ واضح و روشن به سؤالاتی که شایعات آن هم بر مبنای اخباری درگوشی درز‌ کرده از دولت است، حداقل انتظار از جلسات سخنگویی است. از طرف دیگر در روزهایی مانند سه‌شنبه‌ پُراستعفا، سخنگوی دولت باید نقش اصلی اطلاع‌رسانی را به دوش بکشد. از سوی دیگر، نقش سخنگوی دولت ایجاب می‌کند در این مواقع در دسترس خبرنگاران و رسانه‌ها باشد که شاید سخنگوی محترم دولت به دلیل ریاست هم‌زمان بر سازمان مدیریت، وقت کمتری برای این نوع دسترسی‌ها داشته باشد. همچنین دولت‌های ایران (نه‌فقط دولت یازدهم) همواره از چندین بازوی رسانه‌ای مانند خبرگزاری «ایرنا» برخوردارند و همین امر می‌توانست کمک بزرگی به دولت و مشخصا سخنگوی محترم دولت برای اطلاع‌رسانی باشد که باز هم دولت از این امکان خود را محروم کرد.

 

دوم) اگر سخنگوی دولت که به گفته خودش بیشتر باید به تشریح مصوبات دولت بپردازد، بدون نقش در این موضوع دانسته شود، تیم اطلاع‌رسانی دولت در این روز پرسروصدا آن‌قدر ضعیف ظاهر شد که کسی نمی‌تواند منکر آن شود. نبود ‌اطلاع‌رسانی درست و دقیق می‌تواند و همان‌طور که دیده شد، واکنش‌هایی منفی در انظار عمومی ایجاد کند؛ واکنش‌هایی از جنس اینکه تیم اطلاع‌رسانی آن‌قدر به‌هم‌ریخته است که یکی از کانال‌های اطلاع‌رسانی اخبار از آن جا مانده و سکوت را ترجیح داده است. گرچه مسئولان تیم اطلاع‌رسانی دولت در مواقع عادی با رسانه‌ها همکاری نسبتا خوبی دارند و پاسخ‌گو باشند، ولی در روزهایی این‌چنینی انتظار می‌رود که بیشتر در دسترس باشند و البته پاسخ‌گو؛ نه پاسخ‌هایی از جنس دوپهلو و غیرشفاف.

 

سوم) گویا در رابطه با دولت هر رسانه‌ای که بیشترین حمله و انتقاد را به دولت کند، سهم بیشتری از اخبار دولت دارد. نشانه آن سه‌شنبه‌شب بود که برخی خبرگزاری‌های منتقد دولت از دل دولت، اخبار مربوط به استعفا را منتشر کردند و دیگری در آن اوضاع با وزیر گفت‌وگو می‌گرفت و استعفا را تکذیب می‌کرد. این در حالی بود که خبرگزاری‌های نزدیک به دولت هنوز خبر آن را نداشتند؛ حالا نشریات مستقل که جای خود دارند!