منابع رودخانه زاینده رود در زمان تنظیم طومار شیخ بهایی چه بوده است؟
در زمان شیخ بهایی (قرن ۱۱ هجری)، منابع آبی زاینده‌رود عمدتاً شامل چشمه‌ها و رودخانه‌های محلی بودند که به‌طور طبیعی جریان پیدا می‌کردند. از جمله مهم‌ترین منابع آبی که در آن زمان برای تأمین آب زاینده‌رود و توزیع آن برای کشاورزی در شرق اصفهان و مناطق اطراف استفاده می‌شدند، می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:
منابع رودخانه زاینده رود در زمان تنظیم طومار شیخ بهایی
چشمه لنگان: این چشمه یکی از منابع اصلی آب زاینده‌رود در آن زمان بوده است. چشمه لنگان در منطقه‌ای در اطراف اصفهان قرار دارد و آب آن به‌طور مستقیم به زاینده‌رود وارد می‌شد.
چشمه‌های فریدن: این چشمه‌ها در غرب اصفهان واقع هستند و آب آن‌ها نیز به زاینده‌رود می‌ریخت.
رودخانه‌های کوچک‌تر در اطراف اصفهان: در گذشته، رودخانه‌های مختلفی از جمله رودخانه شادگان و رودخانه‌های دیگر که در اطراف اصفهان جریان داشتند، آب خود را به زاینده‌رود می‌رساندند.
منابع زیرزمینی (قنات‌ها): همچنین در زمان شیخ بهایی، بسیاری از قنات‌ها و چشمه‌های زیرزمینی برای تأمین آب کشاورزی در اطراف اصفهان و سایر نواحی استفاده می‌شدند. این منابع آب زیرزمینی نیز به‌طور غیرمستقیم به زاینده‌رود وصل می‌شدند.
تقسیم‌بندی شیخ بهایی که در اواخر قرن ۱۱ هجری انجام شد، به‌طور کلی برای توزیع این منابع طبیعی میان کشاورزان و تعیین سهم هر کدام از آن‌ها در استفاده از آب زاینده‌رود بوده است. هدف اصلی شیخ بهایی از این تقسیم‌بندی، مدیریت بهینه آب و جلوگیری از تضییع حقوق کشاورزان در مناطق مختلف اصفهان بود.
در مجموع، آب‌های زاینده‌رود در زمان شیخ بهایی از منابع محلی و طبیعی شامل چشمه‌ها، رودخانه‌ها و قنات‌ها تأمین می‌شدند و هیچ‌گونه پروژه‌ای مانند تونل کوهرنگ وجود نداشت که آب جدیدی را به این رودخانه وارد کند.
بخش نظردهی بسته شده است..