تلاش نشریات و خبرگزاریهای محلی برای پوشش دادن جنبه­های مختلف اجتماعی یک استان بسیار قابل احترام است چرا که می­توانند به عنوان خبرگزاران و تحلیل­گران بومی تولید اخبار دست اولی داشته­باشند که در مرکز اصلا به آنها فکر نشده یا دیده نشده است.

ولی این تلاش به چه قیمتی؟ وقتی انگار در انتخاب گزینه­های مورد مصاحبه و حتا ویرایش این مطالب نگاه تخصصی­ای وجود ندارد! آیا رسالت رسانه مکتوب و وامداری­اش به طبیعت که این همه درخت برای جای دادن این نوشته­ها به کاغذ بدل شده­اند همین است یا تیترهایش با تمسخر رد­شوند یا به تاریخ بپیوندند. شاید نویسنده یک گزارش خودش اعتقادی به ثبت شدن این نوشته­ها در تاریخ ندارد که برایش مهم نیست بدون مستندات کسی را پدر فلان فنی بداند یا اشتباهات او را که می_­تواند سبب پیگیری قانونی­اش شود را به­عنوان بهترین دستاورد­های هنری­اش بداند یا در مصاحبه با هنرمند دیگری با اینکه در آن رشته هنری درجه استادی چیزی کامل واضح و مبرهن است فقط به دلیل مسن بودن، ایشان را استاد می­خواند و حتا اشتباه ادبی اش را تیتر می­کند.

در دنیای امروز که هر لحظه تخصص­ها به شاخه­های کوچکتری تبدیل می­شوند و متخصصینی سالها برای آن تحصیل می­کنند و در تلاش برای کسب تجربه هستند، بیشک برای ورود به حوزه­های مختلف فرهنگی و هنری می­بایست از صاحبان هر فن مشورت گرفته­شود وگرنه مصرف­شدن کلماتی که نمی­توانند سندیت داشته باشند چه دردی از جامعه فرهنگی هنری دوا خواهد­کرد؟

هرمجموعه نوشتاری اعم از روزنامه، هفته­نامه، دو­هفته­نامه ماهنامه و فصلنامه علاوه بر اعتباری که از نام سردبیر می­گیرند از تیم تخصصی همراهش نیز دارای اعتبار می­شوند و چه بهتر است که نام این اعضا در شناسنامه آن مطبوعات آورده شود و حضورشان نیز در انتخاب مطالب قابل استناد حس شود.

ان نکته نیز لازم به ذکر است که تیم برگزاری جشنواره­های فرهنگی و هنری مختلف استان از دیدن پرسشها و انتقادات مربوط به آن جشنواره استقبال می­کنند چرا که انتقاد حاکی از تاثیرگذاری­اش در مقیاس حداقل استانی است ولی انتقاد با صحبت­هایی که خود حاکی از اطلاعات غلط گوینده است بیشتر ذهن را به این سمت می­برد که بعضی افراد وقتی در رقابتی رتبه نمی­آورند شروع می­کنند به بیان حرف­های غیرمستند وگرنه نقد، خود دانش و ابزار بیان خویش را می­طلبد تا قابل بررسی و پاسخ باشد.