دلواپسان دوره حاکمیت احمدی‌نـژاد چه کسانی بودنـد؟

به گزارش پایگاه اطلاع رسانی یزدی نیوز در واقع واژه "دلواپس" از آنجایی وارد ادبیات سیاسی مردم ما شد که منتقدان دولت یازدهم خود را دلواپسان برنامه هسته ای خواندند. اما این روزها وقتی سخن از "دلواپسان" می آید منظور همان منتقدان دولت یازدهم هستند. اما موضوع این گزارش، "دلواپسان" دولت قبلی است. در حقیقت در ادامه خواهیم دید که در دولت قبلی چه کسانی "دلواپس" بودند و علت "دلواپسی" آن ها چه بود.

دلواپسان دسته اول: اصلاح طلبان

نیروهای اصلاح طلب، نخستین دلواپسان دولت احمدی نژاد بودند. این مسئله کاملا طبیعی بود. اصلاح طلبان درمقابل اصولگرایان قرار دارند و به صورت سنتی منتقد سیاست های آنان هستند.آن ها در رقابت های انتخاباتی در سال ۸۴ دولت را از دست داده بودند و طبیعی بود که منتقد سیاست های دولت نهم و دهم باشند.

اصلی ترین مایه دلواپسی اصلاح طلبان به زعم آنها، برکناری وسیع مدیران دولت قبل بود. یک نمونه آن در وزارت خارجه بیکاری محمدجواد ظریف بود که در آن روزها سمت سفیر ایران در سازمان ملل را داشت. طبعا همه افرادی که مانند ظریف از دولت خارج می شدند در صف منتقدان دولت قرار می گرفتند.

اما این تنها یک جنبه از ناکارآمدی ای بود که اصلاح طلبان در انتقاد از دولت مطرح می کردند. تصمیمات خلق الساعه، سیاست خارجه هیجانی و به دور از عقلانیت و تنش آفرینی در منطقه ، ازجمله دیگر مواردی بود که اصلاح طلبان مطرح می کردند.

دلواپسان دسته دوم: اصولگرایان منتقد دولت

دولت محمود احمدی نژاد در انتخابات مورد حمایت اکثریت اصولگرایان نبود. در حقیقت بخشی از اصولگرایان بودند که نامزد دیگری در انتخابات داشتند. اما این دلیل اصلی برای انتقاد از دولت و دلواپسی نبود. به هرحال احمدی نژاد با پرچم اصولگرایی برنده انتخابات شده بود و مورد حمایت اصولگرایان بود. اما نکته و بهانه ای که اصولگرایان به انتقاد از دولت پرداختند، مسئله قانون گریزی بود. اکثریت مجلس هشتم و نهم که همزمان با دو دولت محمود احمدی نژاد بود، از اصولگرایانی تشکیل شده بود که با دولت زاویه داشتند. چهره هایی مانند علی لاریجانی که در این دو دوره ریاست مجلس را در اختیار داشت، به مسئله قانون گریزی دولت و عدم پایبندی به قانون  توجه کردند و سعی می کردند با ابزار قانونی که مجلس به آن ها داده بود جلوی این رویه احمدی نژاد را بگیرند. در این دوره بدترین سال ها از نظر رابطه قوه مقننه و مجریه در تاریخ بعد از انقلاب رقم خورد. اوج این تنش ها نیز در روز یکشنبه سیاه مجلس عیان شد.

دلواپسان دسته سوم: اصولگرایان حامی دولت

دولت احمدی نژاد مانند هر دولت دیگری از روز اول تعدادی حامی پروپا قرص داشت. آن هایی که این روزها با نام جبهه پایداری می شناسیم و نیز آن هایی که این روزها در مجلس جزو دلواپسان مذاکرات هسته ای هستند، روزگاری از جمله طرفداران درجه اول دولت احمدی نژاد بودند. اما نکته عجیب  این است که دولت احمدی نژاد حتی با این طرفداران اصلی خود نیز زاویه پیدا کرد و آن ها هم در دوره ای به صف منتقدان و دلواپسان دولت قبل پیوستند.

بهانه این دسته از اصولگرایان نیز مسئله ولایتمداری احمدی نژاد بود و نقطه آغاز این جدایی نیز خانه نشینی یازده روزه رئیس دولت. احمدی نژاد حمایت کامل و همه جانبه ای از اسفندیار رحیم مشایی می کرد. قرابت او به رحیم مشایی تا جایی بود که فرزندانشان با هم ازدواج کردند. او رحیم مشایی را به معاون اولی خود منصوب کرد. این مسئله با مخالفت رهبر معظم انقلاب رو برو شد و او با اکراه رحیم مشایی را از آن سمت عزل کرد. او بلافاصله مشایی را به سمت رئیس دفتری خود منصوب کرد. او از سوی دیگر می خواست حیدرعلی مصلحی را از سمت خود در وزارت اطلاعات عزل کند که با مخالفت رهبری ، مصلحی تا پایان دولت در وزارت اطلاعات باقی ماند. مجموعه این مسایل باعث شد که حامیان پروپاقرص احمدی نژاد در سال آخر حضور او در پاستور از او روی گردان شوند. آنها اعلام کردند که تا زمانی که جریان انحرافی ( یعنی اسفندیار رحیم مشایی و کسانی که از او حمایت می کردند) در دولت هستند نمی توانند از این دولت حمایت کنند. 

به این ترتیب طیف بزرگی از نیروهای نظام در صف دلواپسان دولت احمدی نژاد قرار گرفتند. دلواپسانی که موضوع دلواپسی آن ها ناکارآمدی دولت، قانون گریزی دولت و ولایت ناپذیری دولت احمدی نژاد بود.